Vrieskou

Een 'officieel' document gebruiken in het buitenland, het is me wat.

De beëdigd vertaler vertaalt het document, schrijft er een 'ne varietur' clausule bij, en ondertekent.
De voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg (of de griffier) bekijkt de handtekening van de vertaler, verklaart dat ze echt is, en stempelt en ondertekent.
Een gemachtigd ambtenaar van het Ministerie van Justitie bekijkt de handtekening van de voorzitter of de griffier, en bevestigt dat ze echt is,en stempelt en ondertekent.
Een gemachtigd ambtenaar van het Ministerie van Buitenlandse Zaken bekijkt de handtekening van de ambtenaar van Justitie, en verklaart daarop dat de hele vertaling conform het Verdrag van Den Haag verlopen is, en kleeft er een zogenaamde 'Apostille' op.

In de praktijkt valt dat ook nogal mee.

Een beëdigd vertaler zorgt er zelf wel voor dat de vertaling door de rechtbank echt verklaard wordt. En op de site van de ministeries van BuzA en Justtitie staat de procedure voor de apostille ook wel goed uitgelegd.

Het avontuur begint met een bezoek aan het Ministerie van Justitie. Je moet je aan melden aan het onthaal, waar je op vertoon van je identiteitskaart en je documenten, een genummerde badge krijgt. Dan moet je even wachten in de de wachtruimte, waarna een (vriendelijke) ambtenaar je badge en papieren komt ophalen. Iets later krijg je ze terug, voorzien van wat felrode stempels en een handtekening. Yes! Een kwartiertje.

Daarna is het een korte wandeling naar het Ministerie van Buitenlandse zaken. Een onopvallende ingang leidt naar een wachtruimte. Opnieuw aanmelden aan het onthaal. Helaas stond daar al een file van zo'n twintig wachtenden. Aan het onthaal moet je de documenten tonen. (geen documenten? geen stempel van Justitie? terug naar af!).

De hele wereld staat daar aan te schuiven voor apostilles, visa verlengingen, legalisaties van diploma's, ... Drie Roma zigeuners, een peroxide blonde Bulgaarse met een louche kameraad, een oude Albanees die enkel Albanees spreekt, een Marrokaan met een scheidingsakte, een sympathiek Chineeske, twee Fillipina's, een verstrooide Duitser, een Turk, en nog heel wat mensen waarvan je begot niet weet welke nationaiteit ze hebben.

Aan het onthaal een zeer meertalige Belgische die de mensen kordaat te woord staat in het Vlaams, Frans, Engels, Duits, Arabisch, en die de woorden 'document', 'stempel','wwachten' en 'handtekening' allicht nog in 28 andere talen kent. Ik heb geluk, en krijg ticket nummer 150. Ze zitten aan 128, en om de drie minuten verspring het nummertje.

Een klein uurtje later kan ik naar het loket. Onze vertaler heeft een aantal bladzijden samengeniet, en bij justitie hebben ze op de eerste en laatste bladzijde een stempel gezet. Volgens de (alweer vriendelijke dame), moeten er twee apostilles op (en dus tweemaal 15 euro te betalen) maar na wat overleg met een collega blijkt 1 te volstaan. Missie volbracht, op twee uur elapsed time.