Weten

Ik moet zowat zes jaar geweest zijn, toen ik met Ma mee mocht kijken naar de oma van de Vertees, die overleden was, en thuis opgebaard lag. Ik had nog nooit een dode gezien, en ik vond het maar akelig. "Zijt gij niet bang van dode mensen?", vroeg ik haar, met kinderlijke angst in mijn stem. "Helemaal niet", antwoorde ze, "als ik een dode zie, dan denk ik altijd : gij weet iets wat ik nog niet weet, en dan voel ik mij heel gerust". En de wereld was weer een veilige plaats, en ik voelde samen met haar aan het dode lichaam, hoe koud en stijf het was.

En een half leven later sta ik bij haar, en er hangt iets van een monkellachje om haar mond: zij weet.