Het was hoog tijd om nog eens naar een concert te gaan. En Lily Allen stond al een tijdje op het verlanglijstje. Ik had tickets geboekt voor het koninklijk circus, maar 'om productionele redenen' was die verplaatst naar de AB. Geen flauw benul wat die redenen zijn, maar bleek dat ik in de AB nog 3 euro terugkreeg van mijn ticket. Joehoe.
We waren ruim op tijd, O en ikzelf. Om kwart voor zeven organiseerden we een mooie queue voor de deur van de AB, dat hadden ze daar nog niet dikwijls gezien. Gewoonlijk staat het volk daar in een onoverzichtelijke klad de doorgang te belemmeren, maar nu waren we even lekker British.
Vroeg zijn heeft zijn voordelen : we konden ons op de tweede rij installeren. (misschien hadden we geen pintje moeten halen, dan was het de eerste rij geweest. Maar ja, Lily zonder drank is ook zo zielig). Een uur wachten bezorgde ons wel een pijnlijke rug, en de vraag van O of ik niet de oudste bezoeker was een pijnlijke confrontatie met mijn leeftijd. (neeje, ik heb er gezien die ofwel ouder waren, of er op zijn minst ouder uitzagen. nèh.)
Een voorprogramma. Normaal gezien vind ik dat maar niks, maar deze keer was ik razend enthousiast over Stijn. Mooie jongen, veel podiumpresence, helemaal op zijn gemak, fraaie stem, en opzwepende muziek. Hoewel ik moet toegeven dat ikhet niet helemaal begrijp : een gast op een podium met wat beatboxen, synthesizers of whatever, die hier en daar op een knopje duwt, wat dan een pre-recorded beatje laat horen: is dat eigenlijk wel muziek maken ? Toch wel, denk ik dan, want het klinkt goed. Bovendien : het is zo'n beetje OMD meets Kraftwerk meets David Bowie. Jaren 80 revisited, weetjewel.
Gasoline and Matches kende ik al van op YouTube. (een mens komt wat tegen al surfend), kon ik dus tegen O zeggen:"Stijn, maar die ken ik!". Nu ja, het zal je kind maar wezen, zo'n Stijn die al YouTubend de bekendheid instuift. ( en 'Pussy on my mind' zingt : euh, wat is de commentaar die zijn pa daarop geeft ?)
Het publiek bestond voor een groot deel uit 15 jarige meisjes, die schreeuwden'take of your gay shirt!' wat hij na enig aandringen ook deed. (but I'm thirty, and getting love handles - de poseur!). Bon, een half uur ambiance.
Daarna hadden de riggers een half uur werk om het podium in orde te krijgen. (zou eigenlijk toch sneller moeten kunnen. )
Maar dan was ze daar : Lily ! met een zevenkoppige band : 3 blazers (trompet, trombone, sax), gitaar, basgitaar, toetsenist, en drummer ! Het feest begon meteen met LDN, "walking round Brussels town", heerlijk ongegeneerd meteen een van de beste nummers: dat is zelfvertrouwen, dat is aandacht voor de fans, dat is party. De mens die voor mij stond heeft het niet kunnen horen, omdat ik zo enthousiast yeah in zijn oren getoeterd heb.
Ik was wellicht de enige idioot in de zaal die zijn fototoestel niet bijhad. Ha neen, want het stond op het ticket dat dat niet mocht, en ik herinner mij dat ik vroeger ooit nog wel gefouilleerd ben bij het binnenkomen van een concert. Ach, niet meer bij de tijd, hè. Maar : ik pik dus schaamteloos een foto van een andere concertganger.
We waren ruim op tijd, O en ikzelf. Om kwart voor zeven organiseerden we een mooie queue voor de deur van de AB, dat hadden ze daar nog niet dikwijls gezien. Gewoonlijk staat het volk daar in een onoverzichtelijke klad de doorgang te belemmeren, maar nu waren we even lekker British.
Vroeg zijn heeft zijn voordelen : we konden ons op de tweede rij installeren. (misschien hadden we geen pintje moeten halen, dan was het de eerste rij geweest. Maar ja, Lily zonder drank is ook zo zielig). Een uur wachten bezorgde ons wel een pijnlijke rug, en de vraag van O of ik niet de oudste bezoeker was een pijnlijke confrontatie met mijn leeftijd. (neeje, ik heb er gezien die ofwel ouder waren, of er op zijn minst ouder uitzagen. nèh.)
Een voorprogramma. Normaal gezien vind ik dat maar niks, maar deze keer was ik razend enthousiast over Stijn. Mooie jongen, veel podiumpresence, helemaal op zijn gemak, fraaie stem, en opzwepende muziek. Hoewel ik moet toegeven dat ikhet niet helemaal begrijp : een gast op een podium met wat beatboxen, synthesizers of whatever, die hier en daar op een knopje duwt, wat dan een pre-recorded beatje laat horen: is dat eigenlijk wel muziek maken ? Toch wel, denk ik dan, want het klinkt goed. Bovendien : het is zo'n beetje OMD meets Kraftwerk meets David Bowie. Jaren 80 revisited, weetjewel.
Gasoline and Matches kende ik al van op YouTube. (een mens komt wat tegen al surfend), kon ik dus tegen O zeggen:"Stijn, maar die ken ik!". Nu ja, het zal je kind maar wezen, zo'n Stijn die al YouTubend de bekendheid instuift. ( en 'Pussy on my mind' zingt : euh, wat is de commentaar die zijn pa daarop geeft ?)
Het publiek bestond voor een groot deel uit 15 jarige meisjes, die schreeuwden'take of your gay shirt!' wat hij na enig aandringen ook deed. (but I'm thirty, and getting love handles - de poseur!). Bon, een half uur ambiance.
Daarna hadden de riggers een half uur werk om het podium in orde te krijgen. (zou eigenlijk toch sneller moeten kunnen. )
Maar dan was ze daar : Lily ! met een zevenkoppige band : 3 blazers (trompet, trombone, sax), gitaar, basgitaar, toetsenist, en drummer ! Het feest begon meteen met LDN, "walking round Brussels town", heerlijk ongegeneerd meteen een van de beste nummers: dat is zelfvertrouwen, dat is aandacht voor de fans, dat is party. De mens die voor mij stond heeft het niet kunnen horen, omdat ik zo enthousiast yeah in zijn oren getoeterd heb.
Ik was wellicht de enige idioot in de zaal die zijn fototoestel niet bijhad. Ha neen, want het stond op het ticket dat dat niet mocht, en ik herinner mij dat ik vroeger ooit nog wel gefouilleerd ben bij het binnenkomen van een concert. Ach, niet meer bij de tijd, hè. Maar : ik pik dus schaamteloos een foto van een andere concertganger.
Lily zelf was molliger dan ik gedacht had, en om heel eerlijk te zijn, af en toe zag ze er zelfs een beetje zwanger uit. Ze had een elegant zwart kleedje aan, met daaronder heel onelegant haar lily allen sneakers !
Na het eerste nummer, zakte de kwaliteit meteen. Ze zag er moe uit, en deed geroutineerd haar nummertje, zonder veel ziel. Maar dat was buiten de zaal gerekend, die haar direct ter orde schreeuwde, en Lily moest mee met het enthousiasme en de bewondering van de fans. Ook haar muzikanten bleven haar strak op de rails houden: een duchtige blazerssectie, en vooral de keigoede bassist hielden het ritme zeer strak.
We kregen ook twee primeurs : liedjes die ze nog nooit live performed had, en bij eentje werd ze even door de de muzikanten voorbijgestoken, wat de zaal dan weer recht gaf op een meisjesachtige Allen-giechel. Leuk.
En oh , hoe leuk : een Specials-cover : That blank expression ! de tien ouwe zakken in de zaal die het origineel kenden gingen in overdrive - ha!
Zoals te voorzien en te verwachten : eindigen met Smile, en als tweede bis : Alfie ! De zaal in euforie, waar voor ons geld, dit was wat we verwacht hadden.
0 comments:
Post a Comment