Rue du bien-être

Toen ik klein was, ging ik te voet van huis naar school. Het was zo'n kleine 15 à 20 minuten stappen. Daarbij passeerde ik langs de welzijnstraat. Dat was voor mij gewoon de straatnaam, en ik legde helemaal niet het verband met bien-être.

In het bovenste deel van de straat kwam ik niet zoveel. Daar was de oude schoenenfabiek van Jules Matthijs, en een eletriekkot, en de middenschool. En ook de Centra, waar ik wel dikwijls kwam, maar dan ging ik langs de Acacialaan en het H.Hartplein. En de kinesist Cremers woonde daar ook. En naast zijn huis was een assenbaantje, dat naar een busstalling leidde. Dat is nu de Lyceumstraat, maar in die tijd liep die straat niet tot aan de spoorweg.

Aan de rechterzijde van het onderste deel van de straat waren er allemaal gelijkaardige werkmanshuisjes. Mijn vader vertelde dat die allemaal in 1 keer gebouwd waren, en dat hij als klein manneke door alle zolders door van boven aan de straat naar beneden liep. Dat zou dan zo ergens vooraan de jaren 1920 geweest zijn. Aan de overkant op de hoek was Café Pion, bij Emma, supporterslokaal van KSV Sotteghem, op dat moment een tweedeklasser. Meestal was Emma haar café aan het schuren, en een typische walm van verschaald bier en sigaretterook kwam uit de deur naar buiten. Emma droeg nooit een onderbroek: 'bah, neenik, ge steekt er oune leste kalant mee buiten!'.

Daarnaast was er de garage van Boer Coene, waar hij zijn tractoren stalde. In die tijd was er nog tweerichtingsverkeer, en hij reed soms met zijn tractoren naar de Bevegemse Vijvers, waar zijn velden waren. De Coene's hadden ook een kleine kruidenierszaak, een raam en een deur breed. Daar heeft mijn jongste zus ooit voor het eerst vacuum verpakte koffiebonen gekocht, tot grote consternatie van mijn moeder, die dacht dat de bonen allemaal aan elkaar plakten. (In die tijd had iedereen nog een koffiemolen, en het eerste geluid wat ik 's ochtends hoorde, nadat Pa de stoof had opgerakeld, was het malen van de koffiebonen...).

En dan kwam je aan de breigoedfabriek, waar de meisjes in een lichtblauwe voorschoot met tientallen naar binnen gingen. Er was een soort van koertje, met een hek van gelaste buizen, waar de eigenaar en de boekhouder hun wagen parkeerden. Ik was bijna vergeten dat daar ook een grote schoorsteen was, met in koeien van letters JUMO erop. (6 jaar lang heb ik die gezien, toen ik voor de zoveelste keer het raam uitstaarde tijdens het middelbaar) . Die JUMO stond voor Jules Moreels, de eigenaar van het bedrijf, zo las ik onlangs in De Beiaard.

Nog wat dieper naar beneden, was er een vitrine van wat een gazettewinkel was of geweest was, maar ik herinner me vooral de affiches van PRIOR, de voetbalpronostieken. Ik wist helemaal niet wat dat was.

En beneden aan de hoek was er een winkel van groeten en andere voedingswaren, waar een manneke woonde van ongeveer miijn leeftijd, maar die niet naar mijn school ging, en die ik bijgevolg niet kende.

Op de foto hierboven zie je de straat zoals ik ze niet meer gekend heb. Ik denk dat de foto van voor de oorlog is, ergens in de jaren 30.

En nu staat de straat volgeparkeerd. Net zoals de straat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, en waar ik uit nostalgie mijn wagen geparkeerd had, die ochtend toen ik deze foto nam.