Braemkasteelstraat

Het was drie uur in de ochtend. Ik had zojuist de politie bedankt omdat ze langs gekomen waren, nadat ze door de buren waren opgetrommeld omwille van nachtlawaai. Het feestje was leuk geweest: ik had samen met een nederlander selderhapjes met gorgonzola gemaakt, had de oorbellen van een onbekend meisje gedragen en die ook prompt verloren, onverantwoorde hoeveelheden punch gedronken, en het feestvarken wel vijf keer gefeliciteerd met haar verjaardag. Ik stapte op de fiets, en vatte de tocht van gentbrugge naar sint-amandsberg aan. Op het gevoel, zonder de weg te kennen. Mijn zus, bij wie ik die nacht zou logeren, was doodongerust toen ik om vijf uur aankwam.

Het was twaalf uur 's nachts, zowat dertig jaar later, en honderd meter verder. Ik stond voor het restaurant, en de bedankte de voorzitter voor de puike organisatie. Het was goed geweest: het eten was lekker, ik had voorzichtig enkele glaasjes wijn gedronken, en mijn onbekende tafelgenote bleek uiteindelijk niet zo onbekend te zijn. Ik stapte naar de wagen, en hield nog even halt voor het huis. Of was het dat andere, een blokje verder ?

Ik reed glimlachend naar huis, en kroop twintig minuten later naast mijn slapende lief in een knus warm bed.