Deu

Toen ik daarnet met S met de waterpistooltjes aan het spelen was, en ik even wou ophouden, stak ik mijn twee vingers op, en riep: "deu". Hij begreep er niets van. "Hoezo", vroeg ik, "doen jullie dat niet op school, als het spel even moet stilgelegd worden?". Neen dus.

In mijn jonge jaren deden we dat wel, als de spelregels even moesten bijgesteld worden, of als er een nieuwe deelnemer bijkwam, of als er een moeder kwam vragen of we haar zoontje niet gezien hadden. "'t is deu", zeiden we dan. En zolang je je vingers opgestoken hield, was je immuun.

(als we pieperken-duik speelden achter de kerk, en de grote vierkante regenpijp gebruikten als "den dop", (weetuwel, waar je moest op kloppen en dop-dop-dop roepen als je sneller kon lopen dan degene die hem was)
-vreemd, ik zie voor mijn geestesoog nog exact de vorm van sommige struiken en bomen zoals die er 35 jaar geleden uitzagen, een plaats die enkel nog bestaat in mijn hoofd-)

Ik vermoed dat het victory-teken als een soort van wapenstilstandsymbool diende, en dat de deux op de twee vingers sloeg. Het zou natuurlijk wel leuk zijn te veronderstellen dat de twee slaat op het meta-niveau, de tweede dimensie, waarnaar de spelers zich verplaatsen. Maar dat zal wel een abstractie zijn die niet aan tienjarigen besteed is.

Terwijl ik daar met mijn vingers in de lucht stond, werd ik dus ferm nat gespoten, deu of geen deu.