Razzia

Er was op een ochtend deze week een drugsrazzia in het station. In de tunnel onder de sporen was nadar opgesteld, en de plaatselijke jeugd moest netjes op een rij langs de drugshond passeren. Hier en daar werd er eentje uitgepikt om aan een nader onderzoek onderworpen te worden. Een politieagente nam ondertussen foto's van het hele gebeuren. (Voor het politieblaadje? Het jaarverslag? Inventarisatie van de plaatselijke jeugd ?)

Curieus als ik ben, sloeg ik het schouwspel met veel belangstelling gade. Dat was blijkbaar ook de flikken niet ontgaan :

- Mijnheer, we zien u hier al een tijdje staan, bent u soms een medewerker van de nmbs ? Van waar bent u ergens ? Wat doet u hier precies ?
- Euh, ik sta op mijn trein te wachten.
- Wanneer is uw trein ?
- Euh, om 46. Maar ik ben geïnteresseerd in politiewerk, en in honden, vandaar dat ik blijf kijken.
- Mag ik even uw identiteitskaart ?

De politieman was zeer beleefd, daar niet van. En misschien dacht hij wel dat ik, met mijn schoon kostuum en lekker parfum, één of andere drugsboer was die de werking van de politie kwam bekijken. En ik mocht nadat hij even met de centrale gepraat had rustig verdergaan, uiteraard, behalve wat verkeersinbreuken is er over mij niets te vinden.

En ik vind het prima dat de politie het drugsprobleem aanpakt. Maar ik hield er toch een unheimlich gevoel aan over. In een politiestaat leven moet niet prettig zijn.