Sneeuwstorm in Spanje

Het was koud in Girona. Temeer omdat je je toch verwacht aan een aangename temperatuur, en een zonnetje. Niet dus. Op weg naar Lloret de Mar zien we vreemde landschappen waar olijfbomen met hun voeten in tien centimeter sneeuw staan. Overal liggen omvergewaaide bomen, en afgerukte takken.

In het hotel in LLoret is het ook al berekoud. Door de sneeuwstorm is een hoogspanningsleiding afgebroken, en is er sedert drie dagen geen electriciteit. De impact daarvan wordt ons pas 's avonds duidelijk : de hele stad is pikdonker. Enkel één of twee hotels die over een noodgenerator beschikken hebben verlichting. Het stadhuis, dat als crisiscentrum is ingericht, wordt door een grote dieselgenerator van stroom voorzien.

's Avonds in de bar komen de lokale mensen toe met een zaklamp, om zich even op te warmen, en op televisie de laatste nieuwtjes over de situatie aan de weet te komen.
De meeste mensen heben hier geen centrale verwarming, maar gebruiken ofwel de airco ofwel electrische vuurtjes om wat bij te verwarmen.

Deze ramp geeft ook voedsel aan de nationalistische gevoelens van de Catalanen: ze hebben het gevoel een achteruitgestoken regio te zijn : weinig of geen hoogspanningslijnen, geen TGV, wegkwijnende industrie. "Catalunya sera lliure" staat er op een brug gespoten. Het zou er wel eens kunnen van komen. "We leven nog altijd in een dictatuur", vindt één van onze Catalaanse gesprekspartners.

Omdat er dus ook geen restaurant is, rijden we naar Girona, waar we in een Mariscéria een goede steak gaan eten. Die belgen toch, ik ben de enige die zich aan merluzo à la marinera waagt.

Van vroeg gaan slapen komt dus niet veel in huis, en eigenlijk van slapen ook niet: omdat ze de verwarming niet aanzetten om electriciteit te sparen, moeten we met onze jas aan slapen, en tegen de ochtend zijn mijn benen ijskoud.